Day 16: Lakes and a dangerous hike in the Dolomites

Zondag 27 september 

Om 5u30 loopt de wekker af. We staan op en kleden ons aan. Tom maakt de broodjes voor het ontbijt en de lunch klaar. Om 6u zitten we reeds in de auto, maar de voorruit is bevroren. Na enkele minuten krabben en de voorruitverwarming aan te zetten, kunnen we vertrekken naar onze eerste bestemming van de dag. 

Het is een kleine 50 minuten rijden en we zien reeds de eerste bergen opdoemen. we komen net voor 7u aan op de parking nr 1 van Lago Di Braies. Nog niet zo veel volk, maar we zien wel een bus vol met Chinezen. We wandelen naar het meer, waar het dragen van een mondmasker verplicht is. Hoewel er velen zijn, waarvan het onder de mond hangt of gewoon niet meer dragen. Reeds een beetje gefrustreerd, nemen we foto’s van het meer. 

We snappen wel dat vele mensen dit supermooi vinden, MAAR we vinden het zeker niet mooier dan Lake O’Hara of Lake Moraine. De meren in Canada zijn voor ons helaas mooier, maar dit is onze persoonlijke mening. We blijven niet lang en na 57 minuten zijn we alweer weg. Een volgende stop is bij Lago Di Landro. Dit kan je gewoon bezichtigen vanop de weg. 

Een volgend meertje is Lago D’Antorno. De verse sneeuw heeft de berg bijna volledig bedekt en er is een mooie reflectie in het meer te zien. Dit meer kan je ook gewoon bezichtigen vanop de weg. 

Hierna rijden we door naar het meeste iconische van de Dolomieten, namelijk de Three peaks of Lavaredo. Helaas is de weg voor de dichtstbijzijnde parking bevroren door de zeer koude nacht. Pas rond de middag mogen er weer auto’s oprijden. We zouden kunnen wandelen via een andere trail, maar de dichtstbijzijnde parkings staan reeds vol. Jammer, maar het heeft geen nut om hier te staan wachten voor een parkeerplek. We rijden weer verder en beslissen om de wandeling naar Lago Di Sorapis in de plaats te doen. De wandeling start bij de parking met nummer 215, maar de kleinere parking bij de wandeling 217, is ook een mogelijkheid. Bovendien wandelen we hierdoor 4 km minder heen - en terug. 

We starten de wandeling en zien na slechts enkele minuten, koeien naar beneden komen langs de zijweg van het wandelpad. Hoe leuk!

Een beetje verderop staan enkele kalfjes met de mama’s en hier hebben ze ook hun stallen en voedsel. We hadden gehoopt dat er ergens toiletten gingen zijn, maar wederom geen toilet. De bosjes zullen dus voor de nodige opluchting moeten zorgen. Daarna ontsmetten we de handen en eten ons ontbijt met zicht op de bergen op. 

Het is enorm koud, nog steeds aan het vriespunt. We stappen goed door met de handschoenen, maar na enkele klimmetjes kan ik mijn thermo al uitdoen. De dubbele laag broeken blijven wel behouden, want het is zo koud… Het wandelpad klimt steeds hoger en hoger en we zien zelfs enkele watervallen. 

Enkele andere wandelaars met wandelstokken komen achter ons aan en we laten ze voorbij gaan. Het wandelpad begint meer en meer op een pad in de wildernis te lijken. Grote losliggende stenen, natte wortels om over te kruipen en zelfs enorme rotsen. Niet alleen de voeten zijn nodig maar ook de handen om erover te klimmen. Nu snap ik waarom elke vrouw hier wandelstokken meeheeft. 

We gaan goed vooruit, maar die laatste 1,6 km zijn fysiek zeer zwaar. Ik heb er zelfs geen foto’s meer van genomen, omdat mijn doel was om boven te geraken vooraleer alles terug in de wolken zat. Want ja, de heldere blauwe hemel is helaas weer aan het verdwijnen... 

Er komen nog wandelaars achter ons, maar met hun stokken laten we ze voorbij gaan. Ook enkele wandelaars komen reeds naar beneden. Een koppel zei ons zelfs dat zeker niet moeilijker werd, welja dat was dus gelogen. Een meisje met wandelstokken viel zelfs op de rotsen, omdat het hoogteverschil zo groot is. Jeetje, hier wil ik echt niet terug naar beneden. Uiteindelijk rond de middag arriveren we bij Lago Di Sorapis. 

Het is hier enorm druk, zeker 100 mensen. Niet alle mensen tonen respect aan de natuur. Luide muziek, stank van de sigaretten, flessen drank, papier van etensresten,… We zijn er eigenlijk niet goed. Een beetje verderop zien we gelukkig nog een plekje om enkele foto’s te nemen van het meer. Het is wel een mooi meer met een supermooie helderblauwe kleur. Het meer is zelfs voor de helft bevroren. 

Lang blijven we niet, alsook andere mensen “de hikers” via ons zelfde wandelpad nr 217, die nogal verbaasd zijn door andere onbeschofte wandelaars. Het wandelpad van 215 is meer toegankelijker en dan zie je natuurlijk een ander soort wandelaars... We zijn wel blij om het meer te zien, maar we hadden het ons hier anders voorgesteld. We hadden hier graag onze lunch opgegeten, maar voelen ons hier niet op ons gemak. Alvast enkele sfeerfoto’s…

Er is ook nog een berghut, waar we gebruik maken van de toiletten. Iets warm drinken om ons op te warmen, zit er helaas ook niet in. De berghut zit stampend vol. :( Na het zien van de meute wandelaars op het andere wandelpad, neem ik de moedige beslissing om terug langs hetzelfde wandelpad naar beneden te gaan. Het eerste deel verloopt vlotter dan verwacht, maar dan begint het te sneeuwen. Lap, de rotsen worden hierdoor nog gladder om naar beneden te gaan. 

We blijven doorgaan en op de hele hogen rotsen schuif ik met de poep naar beneden. Ook het helpend hand van Tom geeft mij extra moed om de steile stukken naar beneden te gaan. Nog enkele andere wandelaars, komen ook langs dit wandelpad naar beneden. Met momenten is het hier al wat druk, dus op de 215 moet het helemaal niet te doen zijn van het volk. Maar al snel zijn de moeilijke delen overwonnen en zijn die 1,6 km naar beneden voorbij. Ik heb mijn grenzen vandaag nog eens verlegd! Tom is supertrots op mij, dat de afdaling nog vlot verlopen is. 

Een feitje, de 215 heeft trappen en touwen waardoor de wandeling toegankelijker is. De wandeling nr 217 heeft dit niet en het hoogteverschil is veel groter. De wandeling is dus enkel geschikt voor mensen met ervaring en betere conditie. Terug op het vlakke wandelpad, ligt de weg volledig in de modder. We zien dat er reeds enkele mensen serieuze valpartijen hebben gemaakt. Op de achtergrond bekijken we nog eens de berg, waar we volledig naar toe zijn geklommen. 

Vervolgens komen we terug op de plek waar we ons ontbijt hebben benuttigd. We eten nog elk een broodje en een stukje Milka chocolade! 

Bijna aan de parking, zien we nogmaals de koeien van deze ochtend. Ciao ciao schattige kalfjes! 

Bij de auto, doe ik mijn 2de broek uit, alvorens in de auto plaats te nemen. Gezien de lage bewolking heeft het ook geen nut meer om naar de Three peaks of Lavaredo te rijden. Dit zal voor een andere keer zijn… We rijden nogmaals langs de besneeuwde bergen. 

Vanavond gaan we eten bestellen bij “La Tor”. Hier hebben ze de tagliatelle met zalm en nog meerdere pasta’s/ pizza’s. Tijdens het wachten op onze bestelling drinken we iets in de bar. Na een 20-tal minuten te wachten, vertrekken we richting het appartement. Nog vlug in de douche om even op te warmen en vervolgens in pyjama te genieten van een lekkere maaltijd. Teddy smult mee! 

Tijdens het eten, kijken we naar de film “The Babysitter: Killer Queen” op Netflix. Prachtig vervolg op The Babysitter. Teddy eet zelfs nog wat ijscrème! 

Vanavond typ ik geen blog en bekijken we nog de film “Time Trap” op Netflix. Interessante film! Morgen zal het onze laatste dag in de Dolomieten zijn. Tot morgen! 

Weer: -3 – 4 °C, sneeuw, zon en wolken